سورنا ارتشبد دلیر ایرانی است
که در دوره اشکانیان ( سال های 82 – 52 پیش از میلاد ) می زیست و با وجود عمر کوتاهی که داشت از شهرت خاصی در میان مردمان باستان برخوردار بوده است. وی فرزند آرش و ماسیس بود و به گفته پلوتارک مورخ یونانی ” در دلیری و توانایی پیشروترین پارتی/ایرانی دوران خود بود.” پلوتارک همچنین از سورنا به عنوان بلندقدترین و خوش چهره‌ترین مرد زمان خود یاد کرده است.
او از خاندان سورن یکی از هفت خاندان معروف ایرانی در زمان اشکانیان و ساسانیان است که در حوزه سیستان ساکن بوده اند و به طور موروثی کار تاجگذاری پادشاهان را انجام می داده اند. سورن به معنای نیرونمند است و عده ای نیز پهلوان اسطوره ای شاهنامه، رستم را، همان سورنا دانسته اند. شهرت اصلی سورنا به سبب پیروزی بر کراسوس سردار رومی است. کراسوس به همراه ژول سزار و پومپه، سه تن از سرداران و فرمانروایان بزرگ روم سرزمینهای پهناور زیر مالکیت روم را به طور مشترک اداره می‌کردند و در سال ۵۶ پیش از میلاد تصمیم حمله به ایران گرفتند. کراسوس که فرمانروایی بخش شرقی روم یعنی شام را برعهده داشت با سپاهی مرکب از ۴۲ هزار نفر از لژیون‌های ورزیده روم به سوی ایران روانه شد. و ارد اول (اشک سیزدهم) پادشاه اشکانی نیز سورنا سردار نامی ایران را مأمور جنگ با کراسوس و دفع یورش رومی‌ها کرد. نبرد میان دو کشور در سال ۵۳ پیش از میلاد در جلگه‌های میانرودان روی داد و در نهایت با کشته شدن کراسوس و پسرش و کشته شدن بیست هزار نفر و اسیر شدن ده هزار نفر از رومیان و فرار بقیه لشکر رومیان پایان یافت. این شکست اولین و سخت ترین شکست رومیان از ایرانیان در طول تاریخ بوده است.
سورنا از نظر نژاد و ثروت و شهرت پس از شاه مقام اول را در کشور داشت. وی ارد را به تخت سلطلنت نشانید و به سبب نجابت خانوادگی در روز تاجگذاری شاهنشاه ایران، کمربند شاهی را به کمر پادشاه بست. وی دو بار جان پادشاه اشکانی را از ترور عوامل روم نجات داد و در جریان همین اتفاق به وسیله عوامل رومی کشته شد.
بسیاری از پژوهشگران تندیس مفرغی مشهور به بزرگ زاده اشکانی را که در سال 1312 در روستای شم از توابع شهرستان ایذه پیدا شد منسوب به سورنا می دانند. این تندیس اکنون در موزه ایران باستان نگهداری می شود.